Wzniesiony w 1879 roku, być może z zachowaniem reliktów starszego. Murowany , neorenesansowy, z bogatym wystrojem architektonicznym. W skład Zespołu pałacowego wchodzą - pałac, młyn wodny, czworak , stajnia wraz z okalającym parkiem (XVIII-XIX w.). Obecnie w pałacu znajduje się internat dla uczniów Zespołu Szkół. Z dawnego kilkudziesięciohektarowego parku, rozciągającego się od Ligoty Tułowickiej aż po Skarbiszowice, utrzymywana jest jedynie jego skromna część, usytuowana w bezpośrednim sąsiedztwie pałacu. Skrupulatnie opisane gatunki rzadkich drzew i krzewów, zadbane parkowe alejki – to zasługa tutejszej szkoły leśnej, wykazującej dużą dbałość o otoczenie pałacu. Pozostałe części tego ponad stuletniego parku, kiedyś pełne dróżek, śluz, oczek wodnych, kamiennych i drewnianych mostków, starannie pielęgnowanych kęp starodrzewia oraz wiekowych, rozmyślnie zasadzonych tu dębów, dziś w większości są zaniedbane i okaleczone. Jedynie niektóre jego fragmenty przypominają o dawnej świetności. Budynek stajni przebudowano i dostosowano do potrzeb mieszczącego się tu Zespołu Szkół. Młyn wodny powstały przypuszczalnie w 1763 roku po roku 1945 przez długi okres pełnił funkcje młyna wodnego, później o napędzie elektrycznym. Koło młyńskie, poruszane wodą z pobliskiej rzeki Ścinawy, doprowadzanej przez kanały i zbiorniki wyrównawcze służące zarazem jako stawy hodowlane karpia usunięto w latach osiemdziesiątych. Stawy młyńskie i kanały przepływowe, pozbawione wody, zamulone i pozarastane krzakami, wskazują, że już od dawna nie są zagospodarowane. W bezpośrednim sąsiedztwie młyna znajdują się czworaki, które obecnie są w stanie ruiny. Na jednej z wysepek, po wschodniej części młyna, stoi dobrze zachowany budynek dawnej bażanciarni wybudowany w drugiej połowie XIX wieku. Na wyspie w pobliżu wspomnianej bażanciarni można było odnaleźć pozostałości po dawnym cmentarzu psów, powstałych przypuszczalnie za czasów ostatniego przedstawiciela tułowickiej linii Frankerbergów – hrabiego Konrada.
